เข้าเขตโรงแรมก็รู้สึกปลอดภัย โรงแรมเล็กๆที่มีบริการครบ 

หลับอุ่นใจ ทานอิ่มท้อง ไม่ผิดหวัง

เป็นทริปที่หาอันดับความสนุกให้ไม่ได้

เพราะ

โรงแรมคือสถานที่นอน กิน เดิน คุย เจอผู้คน แห่งนี้เท่านั้น 

ไม่กี่นาทีออกผจญภัยนอกเขตโรงแรม

อย่างกะก่อนวันปิดเทอมกำลังจะโดนแขวนส่งงานไม่ทัน

วิ่งวุ่นเป็นหนูติดจั่น 

เมื่อไม่มีแท็กซี่ก็โบกวินนี่แหละ ออกจากอาณาเขตโรงแรม พลีสบอกทีนี่เมืองเดียวกัน

 แดดที่นี่เผา มันอบๆ ไม่มีลม รถแซงกันไปมา

ทั้งหลังและข้าง เฉียดขาไป ใครจะส่งรพ. รถปอเต้กตึ้งที่นี่มาไวเคลมไวมั้ย 

สัญญาณโทรศัพท์ก็ไม่มี ออกมาก็ไม่ได้บอกใคร

แจ๋ว ....

ระหว่างที่คิดเยอะแยะก็มาถึงหน้าร้านถ่ายเอกสาร 

สาววัยรุ่นเจ้าของร้านกำลังทำอะไรสักอย่าง สื่อสารกันนาน ไม่เข้าใจ

คนยิ่งรีบ นางก็โมโห มัวแต่จะขายซิมการ์ดเรา เอ้ยจะปริ้นนามบัตร ไม่ได้อยากได้ซิม

เมื่อบอกไม่ มือไม้ก็มา เหมือนจะไล่ให้ไปร้านอื่น 

ลุงวินก็มาเครียเป็นภาษาพม่าก็ลากเราออกมาเดี๋ยวจะพาไปร้านอื่น นางไม่ทำ

ไม่ทำก็ไม่ต้อง เหตุการณ์ชักจะมันไปกันใหญ่ ไปไกลกว่านี้จะจำทางกลับที่พักไม่ได้ละนะ 

เอาว่ะนามบัตรก็ต้องใช้ ลองไปอีกที่

พ่ามมมมม ร้านที่สองเครื่องปริ้นเสีย 

ลุงวินยังใจเย็นบอกเดี๋ยวพาไปอีกร้าน เริ่มลังเลจะล้มเลิกรักษาชีวิตหรือหน้าเจ้าของนามบัตร

How far ? ไม่ไกล แค่ไปนี้ มือไม้ชี้ไปไม่รู้ทิศไหนกันแน่

ลุงวินพูดไทยได้นิดหน่อยเพราะเคยมาเที่ยวหัวหิน ว้าวววเกร๋ 

ร้านที่สามนี้ดูจากหน้าร้าน และเจ้าของ

เป็นบ้านไม้เล็กๆ เจ้าของนุ่งโสร่งโชว์พุง นมย้วย โอ้โนวววว 

เดินเข้าไปถามรัวๆ ปริ้นนามบัตรได้รึเปล่า

เยส เขาเข้าใจอิ้งลิช และวางงานทุกอย่าง ทำให้อย่างเร็ว 

ปลื้มค่ะซิส ไม่สามารถตัดสินอะไรจากสภาพแวดล้อมได้จริงๆ 

จ่าย 3000 จ้าด ขึ้นวิน ไปค่ะกลับโรงแรม

ปิดจ็อบ #ภารกิจปริ้นนามบัตร