หนึ่งปีผ่านไป ทริปแบกเป้คนเดียวก็กลับมาอีกครั้ง ภาพวิวเพิ่มเติม IG: iholaworld

จะไปไหนคิดไม่นานหรอก จะไปกับใครดีก็ไม่ใช่ปัญหาเช่นกัน 

จะพักที่ไหน เที่ยวที่ไหนดี นั่นยิ่งแล้วใหญ่ ไม่ต้องคิดอะไรเลย เที่ยวคนเดียว จะเดิน จะเหิน หรือจะเหาะ ก็ไม่มีใครมาบ่นให้หูชาหรอก 

ข้าพเจ้าได้ตั๋วมาครองนั่นเป็นสัญญาณยืนยัน ว่าทริปนี้ไม่มีทางล่ม

โตรอนโต้ เมืองใหญ่ที่วุ่นวาย ทำเอาเด็กติดป่าอย่างฉันไม่ค่อยแฮปปี้

แถมวันแรกฝนยังตกต้อนรับอีกต่างหาก ฝนเทแบบนี้ เดาไม่ยากเราจบวันด้วยการนอนเก็บแรง

ตื่นเช้ามาเห็นเตียงโล่ง สาวๆ 7 คนที่แชร์พื้นที่ห้องยังไม่มีโอกาสได้ทำความรู้จักกัน ทุกคนอาบน้ำเรียบร้อย แยกย้ายกันไปตามทาง ฉันที่ลืมตาตื่นคนสุดท้าย ก็รีบทำภารกิจส่วนตัวแล้วลงไปรอรถ 8:45 A.M.

ก่อนจะสะพายกระเป๋าออกจากห้องก็นึกได้ว่าตัวเองยังไม่แปรงฟัน เพราะลืมหลอดยาสีฟัน
ทำได้เพียง ยืมเพื่อนร่วมทาง (ที่เพิ่งรู้จัก) เตียงใกล้ๆ
จากนั้นเราก็ถามสารทุกข์สุขดิบกัน กะจะแยกย้ายทางใครทางมัน แต่ใครจะรู้ว่า....


30 นาทีต่อมา
อ้าว นั่นก็เธอคนนั้น คนนั้นด้วย คนโน้นก็เห็นที่ด้านล่างโฮสเทล
เปาโล,มาริต้า,ริโอ และ ซิม จาก Hi Toroto International Hostel
เราสี่คนมุ่งหน้าสู่ที่เดียวกัน

น้ำตกไนแองการ่า พรมแดนแคนาดา-อเมริกา
วิวตึกด้านหลังนั่นคือ New York, United State
ส่วนฝั่งที่ฉันอยู่นี่คือ Ontario, Canada

หากละอองน้ำไม่ได้ตกมากระทบร่างกายฉัน ไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันจะได้มาเห็นน้ำตกแห่งนี้ด้วยตาตัวเอง

ความงามที่ธรรมชาติสร้าง ไม่เคยทำฉันผิดหวัง

 แม้ว่าวันนี้รุ้งจะไม่โค้งสมบูรณ์แบบ แต่ฉันก็ไม่เสียใจเลย น้ำที่ไหลลงมาตามผาหิน มันตรึงตาจริงๆ

ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์ธรรมชาติหรือ Ice wine ฟรี 3 แก้วเมื่อเช้า ที่ทำให้ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกว่าร่างกายตัวเองผิดปกติ วิงเวียนศรีษะ และ ท้องไส้ปั่นป่วน 

9 ชม.บนบัสทรมานร่างฉันสุดๆไปเลย ช่วงเย็นที่นั่งบัสกลับดาวทาวน์ รถดันติดอีก

คืนนี้ ฉันก็ดันจองที่พักไว้อีกที่ที่ๆไกลไปหกสิบกิโล 

ร่างกายที่มึนกับเวลาที่ต่างและท้องที่อ่อนแอจากน้ำมะม่วงปั่นตั้งแต่ตอนอยู่บนเครื่อง ทำให้ฉันไม่มีกะจิตกะใจตื่นเต้นกับการหาตรอก ซอก ซอย ใหม่ๆ 

25 นาทีต่อมา 

ฉันยืนหมุนซ้ายขวา อยู่บนถนน Church ตัด court st. 

เสียงแตรดังมาจากข้างหลัง สาวผมสั้นสวมเสื้อสายเดี่ยวและขาสั้นสีดำ ยืนรอฉันเดินไปหา
เธอคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน เพื่อนที่เรียนจบไปเทอมที่แล้วและเธอเพิ่งย้ายมาอยู่นี่ หลังจากที่เธอได้รับข้อความและรู้ว่าฉันมาเที่ยว นางก็รีบซิ่งรถมารับ เพียงฉันบอกว่า

"ฉันต้องย้ายที่พักคืนนี้"

ได้ขึ้นมานั่งอยู่บนรถรู้สึกอุ่นขึ้นทันที หลังจากฉันรู้สึกเคว้งในการหลงเมือง

ที่พักที่จองเพื่อนบอกไม่ต้องไป ไปนอนห้องนางแทนเถอะ

ซุกหัวนอนกับเพื่อนในหอของนาง 2 คืนทั้งๆที่ห้องไม่มีแม้แต่เตียง เพราะเพื่อนก็เพิ่งมาถึงเมื่อคืนเหมือนกัน ถุงนอนสองถุงถูกปูสองฝั่ง บทสนทนาต่างๆ เริ่มขึ้นหลังจากที่เราไม่ได้เจอกันหลายเดือน มันน่าตลกตรงที่ตอนอยู่แวนคูเวอร์ อพาร์ตเม้นเราสองคนห่างกันไม่กี่บล็อคแต่ก็หาเวลาว่างที่จะแฮงเอ้ากันยากเหลือเกิน แต่พอฉันมาเเวะเที่ยวโตรอนโต้แค่ 3 วันกลับได้ทำอะไรด้วยกันเยอะมาก

Graffiti allay พื้นที่ของคนอาร์ต อาร์ตตัวแม่ อาร์ตตัวพ่อ ก็ขอร้องเถอะ !
อย่าถ่ายรูปเพลิน จนเดินเหยียบขี้หมาเหมือนเรา จ้ำเข้าอย่างจัง
เพราะสายตามัวแต่โฟกัสผนังทั้งสองด้าน 

ซอยธรรมดาๆ ที่มีสีเปอะรั้งฉันไว้ได้นานถึง 3 ชม. มันมีอะไรดี 

คุณลุงแปลกหน้าคนนั้น กับ ชายหัวกะโหลก

ลุงแปลกหน้าที่สนทนากันนานกว่า 10 นาที เป็นเวลามากว่า 3 ครั้ง 

ช่างฝีมือดีที่วาดหัวกะโหลกได้มีมิติ

จากที่นี่ฉันเดินวนเมืองไป CNN Tower ดันหาทางเข้าไม่เจอ อดจ่ายเงิน ก็ดีไป
นั่งมองนักท่องเที่ยวเดินผ่านไป มา เที่ยวแบบโครตเหงาและสโลว์ไลด์
สายตาหันไปเห็นชายบนรถเข็นคนนึง ที่มากับสาววัยกลางคน หากเดาไม่ผิดเธอคนนั้นน่าจะเป็นพี่เลี้ยง
เขามีจุดประสงค์เดียวกับฉัน ที่อยากมานั่งมองดูชีวิตคนอื่น
ดูว่าพวกเขาหัวเราะอะไรกัน คุยอะไรกัน ถ่ายภาพมุมไหน กินขนมอะไร

นั่งเหม่อมองชีวิตคนอื่นนานไปเท่าไหร่ไม่รู้ พอก้มมองนาฬิกาก็ต้องรีบไปขึ้นบัสไป
Art Gallery ก่อนที่จะปิด
ถึงที่นั่น 30 นาทีก่อนมันปิด รู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีทางดูได้รอบ แต่ก็ต้องจ่ายเงินเข้าหากอยากดู
เพราะพรุ่งนี้ต้องเดินทางไป Montreal แต่เช้า
พนักงานปิดเคาร์เตอร์ไปแล้วเรียบร้อย
แต่ฉันก็ยังยืนยันขอเข้าไปดู เขาบอกโอเคแต่ต้องจ่ายนะ
ฉันตอบโอเค ราคานักเรียน 11 เหรียญ
ฉันดึงใบ 10 ออกมาวาง พนักงานดึงไปและบอกว่า แค่นี้พอแล้ว
ฉันแอบดีใจที่เขาลดให้ แต่พอก้มดูบัตรเท่านั้นแหละ บ่งบอกราคา $0.00
ได้แต่คิดแล้วก็สงสัยแล้ว 10 ดอลล่าที่จ่ายไป นั่นเข้ากระเป๋าพนักงานรึเปล่า ?
เอ๊ะ ยังไง อยากจะถามแต่เวลาไม่พอ รีบไปเดินดูภาพวาดดีกว่า



หลายสิ่งที่เมืองใหม่แห่งนี้ทำฉันประหลาดใจ
ระบบบัสแบบรางรถไฟ ที่เคลื่อนโครตช้า
บัสจอดกลางถนน ให้คนเดินไปขึ้น
ตั๋วบัสแบบฉีก เหมือนรถเมล์ไทย

เวลา 3 วันในเมืองนี้ไม่พอที่จะสำรวจทุกมุม แต่พอที่จะทำให้ฉันคุ้นเคยกับถนนหนทาง
ปิดท้ายทริปด้วยการไปทานมื้อเย็นที่ Kingston Market

หากได้กลับมาอีกครั้งฉันมั่นใจว่าจะกลับไปดื่ม Ice wine จาก winary แถว Niagara on the lake
กลับไปดูน้ำตกไนแองการาหน้าหนาว ที่แข็งตัวเป็นน้ำแข็ง
และตระเวนดู Graffiti รอบเมือง

_____________________________________

ทริปนี้ไม่ได้จบแค่เมืองเดียว ติตตามต่อ
บทความหน้า ตอน Oh Montreal

Thanks guys for your time
Love,Like,Share
IG: Poshllsim