H I KING 

Hiking is one of my favorite outdoor activities.

อยู่แวนคูเวอร์มา 4 เดือน ไป hiking 3 ครั้งทุกครั้งที่ถึงจุดหมาย ฉันรู้สึกดีกับแรงกายตัวเองทุกก้าวที่ฉันก้าว ฉันมีสมาธิกับมันถึงแม้บางก้าวอาจก้าวพลาด มีเซ มีไถลแต่ฉันก็ไปถึง

ครั้งแรกในแวนคูเวอร์

@deep cove north Vancouver

นั่งบัสจากที่พัก 30 นาที

สะดวก สบาย ตามสไตล์ ชิคๆ
ครั้งแรกเดินขึ้นขาอ่อนแรง แทบไปไม่ถึง แต่ด้วยพลังของธรรมชาติ มาไกลกว่าครึ่งจะถอยกลับก็ใช่เรื่อง เดินต่อไปเอาชนะความขี้เกียจของขา มองไปข้างหน้า ทั้งหมา ทั้งคนก็มุ่งหน้าไป แล้วทำไมเราต้องถอย ก้าวสิก้าว การเดินป่าเพื่อเอาชนะอาการเหนื่อย มันสอนเราให้อดทนและทำต่อไป เพื่อจะได้เห็นจุดหมายการเรียนก็คงต้องเอาทฤษฏีเดินป่ามาใช้
พอถึงจุดสูงสุด มันก็คุ้มกับน้ำที่ดื่มละออกเป็นเหงื่อ ... 

ครั้งที่ 2 มติเป็นเอกฉันท์

พวกเราจะไป Hiking กัน
นั่งบัส 250 มุ่งสู่ฝั่งตะวันตกของเมือง อิ่มมื้อเที่ยง ก๋วยเตี๋ยวร้านอาหารจีนในดาวทาวน์ (ที่มีคนเสริร์ฟตี๋ขาวและล่ำ ( แง่ะๆ ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ อะไรแค่กินก๋วยเตี๋ยวแล้วมีความสุขมาก 555) ไปกินบ่อยจนเขาน่าจะเกือบจำหน้าได้ แต่ทำไมจำเมนูที่ฉันสั่งไปไม่เคยได้ละคุณ spicy tufu ที่เราชื่นชอบหลังจากที่ได้ลิ้มรสครั้งแรก กลับไป 3 ครั้ง สั่งเหมือนเดิม
แต่เชื่อไหมว่า หลังจากครั้งแรกไม่เคยได้กินอีกเลย TT คืออะหยัง

แดดยามบ่ายนี่ชวนให้หนังตาหย่อนจริงๆ รู้สึกตัวอีกทีก็ถึงป้ายที่ต้องลง สองข้างดูค่อนข้างเงียบ เดินข้ามถนนสู่ประตูทางเข้าประมาณ  1 กิโลเมตร  

@lighthouse park west Vancouver 

ครั้งที่ 3 ล่าสุดกลับไป Deep cove อีกครั้ง 

พร้อมเสบียงจาก Italian Market ขนมปังบลูเบอร์รี่ กับ พายพีแคน ส่วนเพื่อนเราก็เอาซินนามอลโรล(ไหม้)ไปกิน  เหตุเกิดเพราะนางเวฟขนมปังไว้ แล้วออกไปย้ายกระถางต้นไม้ นางบอกเข้ามาอีกทีมันก็ดำแล้ว 5555 ไม่รู้จะบอกว่ามึนหรือมั่วดี
ครั้งนี้เราไม่ได้แฉะรูปมากมาย กินเสบียงที่พกไปจนอิ่ม นั่งท้าแดดท้าลม เพราะเราไม่กลัวเป็นคนจำพวกผิวสีทนได้ ไม่สะท้านทั้งแดดและลมสำรวจซ้ายขวา มองออกไปไกลๆ ตอนเดินขึ้นมาเหนื่อยแทบแย่ แต่ตอนนี้ไม่รู้สึกเหนื่อยเลย รู้สึกดีด้วยซ้ำไป อยากลองมาอยู่ตรงนี้ตอนพระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าสักครั้งเหมือนกัน  ทั้ง 2 ครั้งที่มายืนอยู่บนนี้เป็นเวลาเดิมที่พระอาทิตย์อยู่ที่ 1 นาฬิกา 

ระหว่างที่เรากำลังจิบชาร้อนกันท่ามกลางอากาศ 25 องศา เสียงหนุ่มน้อยก็ร้องลั่นอย่างเจ็บปวด เจ็บๆๆๆๆๆๆๆ อ้ากกกก ไม่นะ อย่าโดนมันนน ( เสียงผ่านการแปลโดยนายพันธศักดิ์ ) ทันใดนั้นสุภาพบุรุษรองเท้าคอนเวิร์สก็เดินขึ้นไปถามยื่นมือช่วยเหลือ เขาก็ได้กลายเป็นพระสังข์รองเท้าทองในทันที หล่อเลยง่ะ
เราฟังเขาคุยกันจนหาสาเหตุเสียงร้องสนั่นป่านั่นได้ ก็เดินกลับ น้องชายคนนั้นโดนผึ้งต่อยนั่นเอง 

แด่.. ชายหนุ่มรองเท้าคอนเวิร์สที่มีน้ำใจ
แม้เขาจะไม่ได้เอ่ยปากขอความช่วยเหลือ
เราก็สามารถยื่นมือช่วยได้
ไว้คราวหลัง เราจะกล้าให้มากกว่านี้
เพราะบางครั้งเราก็อยากจะช่วย
ใครบางคน ที่เดือดร้อน
แต่เรากลัว ที่จะเดินเข้าไปถาม
เราเลยพลาดโอกาสทำสิ่งดีๆ
....
:D